Uganda - IV - Melton Primary School

Laat me je meenemen naar 2016...

Myron, 6 jaar oud, komt op een dag thuis van school en zegt tegen me "Mam, we zijn geld aan het inzamelen voor kippen voor de school". De school waar hij naar toe ging was erg actief en fondsen werven was heel gewoon op de UNESCO-school, maar kippen op school?! Ik had mijn twijfels. Toen kwam de brief van de juf thuis; ze zamelden geld in voor hun zusterschool Melton Primary School in Kampala. We hadden een gesprek met Myron over de betekenis van een zusterschool en hoe hun donaties de Ugandese school konden helpen om kippen te kopen. Myrons antwoord: "Ooit ga ik daar heen om ze zelf te helpen!"

Nou, de langverwachte dag was eindelijk aangebroken!

We kwamen aan bij Melton Primary School na drie uur rijden, een afstand van slechts 27 kilometer; het verkeer in Mukono (waar we een maand wonen) en Kampala kunnen we niet omschrijven. Het is een chaos van kleine taxibusjes, auto's en bromfietsen.

Meneer Yaledi, het hoofd van de school, ontmoette ons dicht bij de school om ons door het laatste stukje van de zware sloppenwijk te leiden waarin de school zich bevindt.

Melton Primary werd erg hard getroffen door de pandemie, zoals zoveel kleine bedrijven en scholen in Afrika. Studenten bleven thuis, er werd geen schoolgeld betaald waardoor ze de huur niet konden betalen. Ze werden uit de school gezet en de huisbaas nam zelfs bureaus en hun watertank mee om het verlies te betalen dat ze als vastgoedbeheerders hadden geleden. Na de pandemie vond Yaledi een andere locatie, midden in een zeer arm gebied, zelfs voor Ugandese begrippen. Er stonden een paar kleine gebouwtjes en inmiddels heeft hij nog drie klaslokalen gebouwd, compleet met krijtborden en bureaus en stoelen.

Momenteel geven ze alleen les aan de meest kwetsbare leerlingen, die het zwaarst zijn getroffen doordat ze tijdens Covid twee jaar niet naar school zijn geweest. Zijn totale studentenaantal is ongeveer 350, en hij hoopt de school op te bouwen om ze allemaal te huisvesten. Toen wij er waren, waren er misschien 50 studenten aanwezig. Yaledi vertelde ons dat om 16.00 uur de leerlingen van Primary 7 arriveren, om les te krijgen tot de zon ondergaat...

We hebben de kleine school bezocht en met het personeel en de leerlingen gesproken. Studenten mochten ons alles vragen. Het varieerde van:

Waar is Canada? Zijn jullie een staat van de VS?

Hoe heten jullie witte mensen, wij zijn Afrikanen maar jullie?

Is je haar echt? Mag ik je huid aanraken? Voel je pijn als ik je knijp?

Hebben jullie koeien en waar zijn ze als ze niet op de weg mogen lopen?

Wat voor dieren heb je in Canada?

We legden uit over de sneeuw en koude temperaturen... sommige kinderen hadden een koelkast/vriezer gezien, dat hielp...

Meneer Yaledi deelde zijn persoonlijke verhaal met ons over een zeer trieste jeugd en hoe een Canadese sponsor een verschil maakte in zijn leven en hij daardoor kon worden wie hij nu is. Hij vertelde ons zijn wens om deze 350 studenten een plek te geven waar ze kunnen leren, groeien en bijdragende burgers kunnen worden. De meeste studenten zijn wezen of in de steek gelaten door hun ouders. Yaledi en zijn vrouw Lillian (die een van de beste scholen in Kampala heeft verlaten om bij hem te komen werken) zoeken familie of lokale bewoners die de kinderen een slaapplaats kunnen bieden.

Hij legde uit dat hij de verzorgers niet om schoolgeld kan vragen, omdat ze meestal al moeite hebben om het kind onderdak te bieden. Hij probeert de kinderen twee maaltijden per dag te geven, aangezien deze maaltijden misschien wel de enige maaltijden zijn die dit kind die dag krijgt... Op de dag dat we daar waren, kregen de kinderen, omdat ze geen geld hadden om genoeg brandhout te betalen, koude maïspap en een soort lauwe saus....

We vroegen waar de fondsen vandaan komen om de (hongerige) kinderen te voeden en de bouw van de school voort te zetten. Hij legde uit dat ze met de 'kippenhandel' die ze hadden (een hok vol kippen, de verkoop van de eieren, soms het vlees) moesten stoppen omdat ze het voer voor de kippen niet konden betalen...

De school genereert op dit moment geen geld behalve wat ze krijgen van ouders, donateurs en vriendelijke onbekenden.

Het was een bijzonder bezoek. Yaledi gaf ons typisch Ugandese bananen en suikerriet. We kochten zelf tassen vol speelgoed voor de kleuterschool en Linden Meadows School doneerde bijna $ 300 CAD (inzamelingsactie). Er was een persoonlijke donatie van CAD 500 waar we erg enthousiast over waren.

Myron en Raija genoten ook erg van het bezoek. Raija speelde vooral met de kinderen en Myron had meerdere gesprekken met de oudere leerlingen.

Het bezoek heeft veel indruk op ons gemaakt. We hebben enorm veel respect voor Yaledi en zijn vrouw Lillian, die samen met enkele andere medewerkers het leven van al deze lieve kinderen veranderen.

Als je deze prachtige leerplek op welke manier dan ook wilt steunen, stuur me dan een e-mail: downrightadventurous@gmail.com

♫ Als ik een miljoen dollar had, als ik een miljoen dollar had 🎝