Beste vrienden en familie,
Ik ben mijn blog niet vergeten, ik heb het gewoon erg druk gehad met een heleboel andere dingen. De kinderen hadden hun laatste weken van thuisonderwijs en we brachten een week door in Winnipeg om onze jaren daar af te ronden. Vorige week kregen we de sleutel van ons nieuwe huis in St Thomas en we zijn meteen begonnen met de verbouwing.
Zoals eerder gezegd, wil ik mijn blog heel graag afmaken en ga ik graag terug in de tijd naar Afrika, waar ik me zo thuis voelde.
Dus terug naar Uganda...
We hebben echt geprobeerd als locals te leven in Mukono, maar een toeristisch dagje in Kampala, de hoofdstad, konden we niet laten.
Mijn vriendin Famke ging mee voor een dag vol bezienswaardigheden, geuren en geluiden.
We liepen langs het centrale busstation en gingen naar Owino Market, de grootste open markt in Uganda. Het is niet de plaats waar toeristen naartoe gaan, maar we hebben er echt van genoten. We hebben veel "Mzungu, waar ben je naar op zoek?" gehoord, maar we waren niet op zoek naar iets specifieks, we namen gewoon de sfeer in ons op.
We bezochten de Ugandese Nationale Moskee, vroeger bekend als, en door de lokale bevolking nog steeds genoemd, de Gaddafi Nationale Moskee. Het was voor ons de eerste keer dat we een moskee bezochten en we hebben veel geleerd van onze jonge gids. Hij stond open voor al onze vragen en ging zelfs met Myron midden in de moskee liggen om uitleg te geven over het plafond. Het beklimmen van de minaret aan het einde van onze tour was de moeite waard. Het uitzicht vanaf hier op de grootste moskee van Oost-Afrika en op de stad was adembenemend.
We sloten de dag af bij Endiro Coffee waar we heerlijk hebben geluncht. Het is een bistro gerund door een groep dove mensen en bestellen gaat in gebarentaal. Posters aan de muur kunnen je helpen om uit te leggen wat je graag wilt bestellen, maar gelukkig voor mij maakten mijn ASL en hun USL het gemakkelijk om een gesprek te voeren.
Thuis ging het leven gewoon door. We kookten elke maaltijd met lokale ingrediënten en wisselden onze jibu om als hij leeg was, bij regen of zonneschijn ;)
De kinderen die op het internaat verbleven, hadden de meeste zondagavonden een filmavond. Het was heerlijk om hun enthousiasme te horen en ze samen te zien genieten van het kleine scherm.
We hielden van de unieke manier van goederenvervoer in Uganda. Vrachtwagens vol bananen waren een normaal gezicht en de recyclingtruck die plastic flessen achter ons huis ophaalde, leek altijd ruimte te hebben voor nog een zak!
De beste dagen in Uganda waren de dagen die we met vrienden doorbrachten.
Famke stelde ons voor aan haar Ugandese spirituele ouders en hun familie. We werden zo hartelijk ontvangen, het voelde alsof we deze mensen al heel lang kenden.
Jonathan, de Ugandese broer van Famke, werd een dierbare vriend van ons en hij nodigde ons uit bij hem thuis. We hebben een fijne tijd gehad en zijn vrouw en lieve kinderen beter leren kennen.
Er is niets fijner dan een peuter die lekker tegen je aan ligt en in je armen in slaap valt ❤
John kreeg de kans om twee presentaties te geven in Kampala. Hij sprak met een groep over Managing Up en hij sprak met een grote groep verkopers over Effectieve Verkooptechnieken.
Tijdens de maand dat we boven de school in Mukono woonden, nam John het op zich om de school te helpen met wat elektrische problemen. Hij had graag de hele school opnieuw bedraad, maar daar was niet genoeg tijd voor. In plaats daarvan repareerde hij de gevaarlijkste situaties en zorgde hij ervoor dat de kinderen een veilige plek hadden om te leren en te verblijven.
Myron en ik hebben twee keer een les gegeven waarin we met de kinderen origami-figuren hebben gemaakt. Het was een totaal nieuw concept voor de studenten en ze waren erg enthousiast om te leren hoe ze papieren creaties konden maken en om uiteindelijk hun kunstwerkje te zien. Raija bracht graag tijd door in deze klas en ze mocht altijd naast haar beste vriendin zitten.
In onze laatste week spraken John en ik met de leraren van de school waar we verbleven, over het zijn van ouders van een kind met Downsyndroom. Het was een leuke manier om contact te leggen met de leraren en hun te inspireren door te gaan met hun onderwijs aan de speciale leerlingen op deze school.
En voor Myron en Raija? Het leukste aan boven een school wonen, was dat je altijd vriendjes in de buurt had om mee te spelen!
Het was gewoon ons dagelijks leven ;)
Comments