De westerse wereld

Ik heb mezelf een doel gesteld om onze blog de komende weken bij te werken, omdat ik wil dat dit een volledig verhaal van onze reis is; onze sabbatical eindigde niet met een vlucht van Entebbe, Uganda, naar Amsterdam.

Eind maart herenigden we ons met onze camper, brachten we een paar dagen door met vrienden om ons leven te organiseren, en reden we daarna naar het midden van het land waar onze vrienden Mari en Dickie wonen. Ze waren destijds zelf op reis in de Verenigde Staten en ze hadden ons hun huis aangeboden om te gebruiken terwijl zij weg waren. Heel lief! Dit betekende dat we de komende weken een thuisbasis in Nederland hadden.

De eerste paar dagen voelden we ons letterlijk ziek. Alle symptomen deden ons geloven dat we een cultuurshock hadden... We sliepen slecht, ons lichaam moest weer wennen aan het westerse eten, we werden verkouden en we voelden ons erg misplaatst.

Maar er waren ook goede dingen! We hebben veel familie en vrienden opgezocht, we genoten van de luxe van het hebben van drinkwater uit de kraan, warme douches voelden nog nooit zo lekker, en we konden in de winkels een schat aan glutenvrije producten voor Raija vinden. Ze was zo blij om weer een sneetje brood te eten!

Na een week van simpele dingen, zoals boodschappen doen en naar de kapper gaan, waren we klaar om er weer op uit te trekken. We namen de trein naar Utrecht voor een dagje sightseeing.

Zowel John als ik brachten hier veel tijd door toen we jonger waren. Hij woonde dichtbij Utrecht en ik heb lang geleden in Utrecht gestudeerd.

Het huis van Mari en Dickie voelde al snel als een tijdelijk thuis. John had veel gesprekken met mensen bij Schneider, omdat we er nog steeds niet uit zijn waar we naar toe gaan verhuizen.

De sjoelbak die in huis stond zorgde voor veel vermaak, wat nodig was om onze hersenen even tot rust te laten komen.

De kinderen en ik gingen ook door met hun schoolwerk. Er zijn nog een paar maanden van het schooljaar te gaan.

We reden naar mijn moeder in Almelo, waar we ons klaarmaakten voor een korte trip. We namen de rechtstreekse trein van Almelo naar Berlijn. We hebben altijd gezegd: op een dag nemen we deze trein en gaan we de stad verkennen. Dat hebben we nu gedaan!

We bleven een paar dagen om te genieten van de bezienswaardigheden in deze historisch rijke stad.

We bezochten plaatsen als Checkpoint Charlie en de Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche.

We liepen langs de overblijfselen van de Muur en leerden de kinderen over de geschiedenis van deze ooit verdeelde stad.

We hebben veel gezien en veel geleerd, en hadden veel plezier met z'n vijven.

Eenmaal terug in Nederland hebben we de camper gereed gemaakt voor verzending terug naar Canada. We reden ermee naar de haven van Hamburg. Na alle formaliteiten parkeerde ik hem op de aangewezen plek, op een beveiligd gedeelte van de haven. Begin mei wordt hij aan boord van een roll-on/roll-off-schip gereden dat naar Halifax, NS, zal varen.

We namen de trein terug naar 'huis’.

Het huis waar we in verbleven, lag heel dichtbij Zaltbommel, waar opa en oma Huijgen en vrienden van ons wonen. Zaltbommel is een leuke stad aan de Waal. Op deze dag werd een 7 meter hoge buste van Gerard Phillips op een binnenschip over de Waal vervoerd, op weg naar Eindhoven. Het bleef een paar dagen in Zaltbommel, want Gerard Phillips is in 1858 in Zaltbommel geboren. Later in zijn leven was hij medeoprichter van het bedrijf Phillips.

Famke en William waren in Nederland rond dezelfde tijd dat wij daar waren. We hebben samen een heerlijke dag doorgebracht en hebben hun meegenomen naar Zaltbommel, om samen met ons van de Waal te genieten.

Het was super leuk om elkaar in Nederland weer te treffen!

Begin mei tekende John eindelijk zijn contract bij Schneider Electric. Hij heeft het geluk dat hij kan terugkeren naar hetzelfde bedrijf dat hij vorig jaar verliet. Ontario, we komen er aan!

De afgelopen dagen hebben we familie bezocht en tijd doorgebracht met vrienden. Gerard, Margriet en Vincent zijn dierbare vrienden van ons en we genoten enorm van het idee dat we nu even weer dicht bij elkaar woonden.

Myron heeft enorm genoten van de vrijheid die een tiener heeft in een land als Nederland. Hij fietste een paar keer op en neer naar Zaltbommel om opa en oma te bezoeken en een vriend te zien. Op een dag hield hij de app Marine Traffic nauwlettend in de gaten, om te zien waar dit ene specifieke schip voer. Toen het eindelijk dichtbij kwam, fietste hij snel naar Zaltbommel om dit unieke transport van een onderzeeër te aanschouwen. Het was onderweg naar een technologiemuseum in Sinsheim, Duitsland.

Op 15 mei 2023 pakten we voor de laatste keer onze rugzakken in en vertrokken we naar Schiphol. Het enthousiasme voor de toekomst wordt vermend met een gezonde dosis gemis, als we bedenken wat we achterlaten in Europa en Afrika.

Het is altijd een genot om wat tijd door te brengen op Schiphol. De 'man' in de klok, die elke minuut een nieuwe minutenwijzer schilderde, was leuk om naar te kijken!

Het is tijd om naar huis te gaan...