We zijn in Uganda!
Onze laatste maand in Afrika zullen we hier doorbrengen en we zijn super blij hier te zijn.
Mijn vriendin Famke, die ik al jaren niet meer had gezien, hielp ons een appartement voor een maand te vinden, boven de school waar ze werkt.
De avond dat we aankwamen, haalde Jonathan, de spirituele broer van Famke, ons op van het vliegveld. Hij bracht ons naar ons appartement in Mukono, waar Solomon (naast John op de foto) ons met open armen ontving. Solomon is de conciërge van de school en het appartement.
Op onze eerste dag nam Famke ons mee naar het centrum van Mukono, de stad waar ze woont en werkt, en waar we ons voor een maand vestigden. De stad ligt ongeveer 22 km ten oosten van Kampala.
Famke stelde ons op de markt voor aan haar vrienden zodat we de volgende keer zonder haar een eerlijke prijs zouden krijgen. Ze nam ons ook mee naar de plaatselijke supermarkt en legde uit over de boda boda's (motortaxi's) die ons rond konden rijden.
Het uitzicht vanaf ons balkon was prachtig! We zaten heel dicht bij de moskee en vijf keer per dag verkondigde de muezzin de oproep tot het dagelijkse gebed, wat een leuke afwisseling was van kerkklokken in Europa :)
Na vier maanden onze was voornamelijk met de hand te hebben gewassen, had ik nu een wasmachine. Het voelde als zo'n luxe, vooral bij het zien van de interne leerlingen die hun kleren met de hand wasten in een emmer.
De kinderen waren erg enthousiast over ons bezoek; een mzungu-familie die boven hun school woonde!
(Wiki: Muzungu is een Bantu-woord dat "zwerver" betekent en oorspronkelijk betrekking heeft op geesten. De term wordt momenteel gebruikt in overwegend Swahili sprekende landen om naar blanken te verwijzen.)
We hadden een waterkan van 20 liter, een Jibu, die we elke keer moesten verwisselen als hij leeg was. En als kraanwater niet drinkbaar is, is een Jibu een noodzaak. John en Myron hadden veel plezier met het uitwisselen ervan. Ze liepen met de lege naar de winkel en namen een boda boda terug met de zware Jibu achterop de motortaxi vastgebonden.
John deed vaak alleen boodschappen terwijl wij aan schoolwerk werkten. Deze gammele trap bracht hem naar de markt. De vrouw bij de groentekraam werd zijn vriendin op de markt. Wanneer ze niet had wat we zochten, verliet ze haar kraam om het bij iemand anders te zoeken en verkocht het een minuut later aan John bij haar eigen kraam.
Op zondag namen we een kleine taxibus naar de kerk. De hele dag was weer een groot avontuur. Een taxibus heeft 12 officiële zitplaatsen en vertrekt als alle zitplaatsen vol zijn. Deze 12 zitplaatsen kunnen echter gemakkelijk vol raken met 20 personen. Elke taxibus heeft een chauffeur en een aangewezen conducteur, die verantwoordelijk is voor het aantrekken van zoveel mogelijk passagiers die in de taxi passen. Hij hing uit het raam en gebruikte handgebaren, zodat mensen wisten waar deze taxi heen zou gaan.
Onder deze witte tenten werd de kerkdienst gehouden. We gingen naar de tweede dienst van de ochtend. De eerste was om 8.00 uur, de tweede om 10.00 uur en de derde om 12.00 uur. Ze moesten het opsplitsen om alle 3000+ gemeenteleden te huisvesten!
Vlak achter ons appartement verzamelde zich elke (!) avond een buurtbandje om samen te oefenen. Myron hoorde ze de eerste avond en was zo enthousiast dat hij de volgende dag naar beneden ging om de dirigent te zoeken. Myron was meer dan welkom om mee te doen! De dirigent was eigenaar van het pand achter ons en probeerde na de pandemie zijn gemeenschapscentrum voor de kunsten weer op te bouwen. Hij had een verzameling instrumenten die de bandleden konden gebruiken, en Myron kon een cornet lenen, die hij al speelt sinds hij zevende! De eerste twee avonden oefende hij alleen, om na een jaar pauze weer te wennen aan het spelen. De lokale kinderen waren erg blij om een mzungu-jongen bij de band te zien en renden altijd naar hem toe om te luisteren.
Binnen een paar dagen voegde Myron zich bij de band, die zonder bladmuziek speelde. Hij genoot er zo van en we waren zo trots op hem. We konden hun muziek in ons huis horen en konden hem vanuit een slaapkamerraam bekijken. Er stonden alleen een paar bananenbomen in de weg ;) Het gebouw op de tweede foto is dat van de school en ons appartement. We hadden de rechterbovenhoek.
Myron speelde elke avond als we thuis waren. Het was zo'n geweldige ervaring voor hem. Over leven tussen de lokale bevolking gesproken!
Comments