Bij de Mwami/Mchinji grensovergang kwamen we Malawi binnen. Het kostte ons weer een paar uur om over te steken. We moesten onze visa in orde krijgen en vanwege het meebrengen van een huurauto moesten we ook al die papieren regelen.
Malawi is een van de armste landen ter wereld, waar 70 procent van de bevolking onder de internationale armoedegrens leeft. De Wereldbank heeft extreme armoede gedefinieerd als mensen die moeten rondkomen van minder dan 2,15 US dollar per dag....
We hopen de mensen van Malawi te ontmoeten en een klein verschil te maken waar we kunnen.
Na een paar dagen in de hoofdstad Lilongwe vertrokken we naar Lake Malawi. We vonden een prachtig plekje op een camping naast het meer, in Cape Maclear. Ook hier zijn we de enige campinggasten. Er zijn enkele gasten in de lodge, maar niet veel.
En na een lange dag rijden en het restaurantpersoneel dat er zo hoopvol uitzag toen we aankwamen, besloten we te genieten van een diner om hen te steunen. We hebben genoten van de endemische vis chambo.
Elke dag, nadat de plaatselijke school uit was, kwam er een groep kinderen naar het strand om met Myron en Raija te spelen. Ze deelden geen gemeenschappelijke taal, maar een strandbal en wat gebaren zorgden ervoor dat ze allemaal plezier hadden.
Onze kampeerplek dicht bij het meer zorgde ervoor dat we elke dag veel locals zagen. De mannen baadden rechts van ons, de vrouwen links van onze camping. Ook het wassen van kleding gebeurde aan de linkerkant. We ontmoetten Captain Enoch en hij bood ons een dag op zijn boot aan om te gaan snorkelen. Lake Malawi staat bekend om de 295 verschillende soorten mbuna cichilds, of 'rockfish', een kleurrijke zoetwatervis.
Het was zo leuk om te snorkelen! Voor de kinderen was het de eerste keer. Raija wilde niet drijven, maar gelukkig voor haar hangen deze vissen graag rond rotsen, vandaar de naam rockfish. Ze kon dus op een rots zitten en kijken hoe ze langs haar heen zwommen! Ook Myron kon er geen genoeg van krijgen. Hij zwom tot we echt moesten gaan.
Kapitein Enoch en zijn schipper brachten ons naar een prachtige strandje waar ze voor de lunch een visgerecht voor ons klaarmaakten. Het was heerlijk!
We hadden zeer persoonlijke gesprekken met beide mannen, we hebben echt genoten van onze tijd samen. De kinderen konden geen genoeg krijgen van het snorkelen, wat hier bij het strand net zo goed was.
Voordat we teruggingen naar de kust, hadden we de gelegenheid om enkele Afrikaanse zeearenden te voeren.
Kapitein Enoch en John... zoveel gemeen en toch zulke verschillende levens.
We liepen het dorp Cape Maclear in om een beter beeld te krijgen van het lokale leven. Vrijwel meteen voegde zich een jongen van Myrons leeftijd bij ons, die onze 'reisleider' wilde zijn. Hij sprak een beetje Engels en nam ons mee door het marktgebied. Hij liep helemaal met ons mee terug, in de hoop wat geld te krijgen voor zijn diensten. We hebben hem wat US$$ gegeven, die meer waard zijn dan de Malawische Kwacha.
Op onze laatste dag sloten de kinderen hun tijd af met spelen met hun nieuwe vriendjes. Raija deelde fruitsticks uit en Myron gaf zijn vrienden onze strandbal.
Het was een prachtig gezicht. Myron gaf zijn 'beste vriend' de bal en de jongen gooide hem terug. Myron schudde zijn hoofd, gaf de bal opnieuw en gebaarde dat hij hem mocht houden. De jongen kon zijn ogen niet geloven. Hij was zo blij dat hij naar huis rende. Een paar uur later kwam hij terug, liep naar Myron toe, schudde hem de hand en zei bedankt!
We gaven kinderkleding die te klein was, en wat huishoudelijke artikelen die we niet van plan waren mee te nemen in het vliegtuig, weg aan kapitein Enoch.
We namen een andere route terug en zoals altijd was het een genot om onderweg te zijn. Er is zoveel te zien!
We hebben nog een paar dagen in Lilongwe voordat we naar Oeganda vliegen.
Comments