We hebben Zwitserland achter ons gelaten omdat we wat tijd in Duitsland door wilden brengen. Om te komen waar we wilden zijn, moesten we door Frankrijk rijden. We brachten de nacht door in het dorpje Rouffach, Frankrijk. We vonden een plekje op de kleine gemeenschapscamping. Inschrijving kon tussen 17.00 en 18.00 uur. Raija en ik liepen naar de receptie en in mijn beste Frans boekte ik een nacht voor ons. De dame was geïntrigeerd door mijn Canadese rijbewijs (gebruikt voor identificatie) dus ik vertelde haar over onze reis: "environ six mois en Europe et ensuite six moins en Afrique". Waarop ze antwoordde: "Oh lala et aujourd'hui à Rouff#*k!" (Vertaald: Oh wouw, en vandaag in Rouffach!) Raija keek haar met grote ogen aan, boog zich naar me toe en fluisterde "Mama, ze zei een heel slecht woord!" De uitspraak van Rouffach klonk, laten we zeggen, interessant in het Engels ;)
Die avond hebben we genoten van een wandeling door het hart van het dorp.
Toen Raija in bed lag en Myron in zijn tentje was gekropen, ging iets niet zoals gepland waardoor de gasveer van een kant van de daktent afsprong... Het was niet iets dat we in het donker konden repareren, dus we sliepen bij Raija in het achterbed... niet ideaal.
De volgende ochtend, terwijl John en Myron de kapotte gasveer wilden repareren, gleed John van de trede waarop hij stond, probeerde zichzelf vast te grijpen, greep met zijn linkerhand... en ontwrichtte zijn schouder. Het was dezelfde schouder die hij al een keer eerder uit de kom had...
Het dorp Rouffach, inmiddels een toepasselijke naam ;) , had geen medisch centrum dus reed ik ons naar Guebwiller, waar John de best mogelijke zorg kreeg. Het personeel was allemaal erg professioneel en vriendelijk en binnen een uur waren we klaar om te gaan, John's arm terug in de kom, en nu in een mitella (voor de komende drie weken) en een stapel pijnstillers mee.
Toen kwam de volgende uitdaging, we moesten iemand vinden om onze daktent te repareren, omdat we niet nog een nacht het achterbed met Raija wilden delen.
Had ik al gezegd dat Raija en ik net over een vervelende buikgriep heen waren?!
Laten we zeggen dat de stemming die dag niet geweldig was.
Tegen het einde van die dag, nadat we de tent hadden laten repareren door een heel aardige camperreparateur in Zuid-Duitsland, hadden we het wel gehad voor de dag dus we vonden een plek voor de nacht.
De volgende dag reden we voornamelijk over de drukke Duitse snelweg en in de middag vonden we een kleine boerderijcamping. Om hier te gaan staan was de beste beslissing ooit: het was rustig, de zon scheen, kippen slenterden over het terrein en er kwam meteen een kat zonder oren om bij ons rond te hangen. Het had ook een geweldige speeltuin waar Raija veel tijd doorbracht.
's Morgens kochten we een doosje verse eieren in de winkel van de boer. "Houd je van groene eieren en ham?" (Do you like green eggs and ham? is een bekende zin uit een Dr Seuss boek)
Ons plan om door het Rijngebied in Duitsland te reizen schrapten we en we reden rechtstreeks naar onze vrienden in het noorden van Duitsland, naar Walsrode. We hadden een heerlijke middag in hun achtertuin en de volgende ochtend kregen we een privétour door de abdij van Walsrode. Het was een interessante plek en we hebben veel geleerd over de geschiedenis van deze 1020 jaar oude abdij en haar omgeving.
De eerste keer dat John Hannelore en Manfred bezocht, was toen hij een 12-jarige jongen was. De turnvereniging van zijn zus bezocht Walsrode in het kader van een uitwisselingsprogramma tussen Walsrode en hun woonplaats Zaltbommel.
John werd bij deze lieve mensen geplaatst en ze bleven voor altijd vrienden. John bracht veel tijd met hen door als scout en later bezochten we hen ook samen.
John was verrast toen hij hoorde dat er een straat was vernoemd naar Zaltbommel, dat in 1991 de zusterstad van Walsrode werd.
We hebben hier zo'n leuke tijd gehad en we waren erg trots op Myron omdat hij het grootste deel van de dag in het Duits heeft gepraat :)
Kommentare